Św. Albert Chmielowski
(1845-1916)
Patron ubogich i cierpiących, artystów plastyków, Puław i diecezji sosnowieckiej.
Zakonnik, malarz, rzeźbiarz, pisarz, a przede wszystkim – brat ubogich. Urodził się w Igołomi koło Krakowa. W powstaniu styczniowym stracił nogę. Autor obrazu Ecce Homo porzucił sztukę dla Boga. Został tercjarzem franciszkańskim i w 1888 r. założył zgromadzenie albertynów, a później albertynek, dla pomocy bezdomnym i ubogim. Założył około 20 przytulisk.
Msza św. zbiorowa w poniższej intencji zostanie odprawiona w Świątyni Opatrzności Bożej 17 czerwca 2025 r. o godz. 18.00. Przekazane intencje będą złożone przy ołtarzu i przy wystawionych relikwiach św. Alberta Chmielowskiego.
Transmisja mszy św. online: https://www.centrumopatrznosci.pl/codzienna-transmisja-mszy/
Adam Chmielowski pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. Urodził się 20 sierpnia 1845 r. w Igołomii pod Krakowem. W wieku 8 lat stracił ojca, a gdy miał lat 14 zmarła jego matka. Kształcił się w szkole kadetów w Petersburgu, a następnie w warszawskim gimnazjum. Po jego ukończeniu studiował w Instytucie Rolniczo-Leśnym w Puławach skąd wraz z innymi studentami wyruszył do Powstania Styczniowego. W czasie walk został ranny i trafił do niewoli. Amputowano mu nogę. Zwolniony dzięki staraniom rodziny wyjechał na studia malarskie do Paryża. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Monachium, a po ogłoszeniu amnestii powrócił do Warszawy. Namalował ponad 80 obrazów, wiele z nich o tematyce religijnej. Najsłynniejszy z nich to wizerunek ubiczowanego Chrystusa w koronie cierniowej – Ecce Homo… W roku 1880 porzucił wspaniale rozwijającą się karierę malarską i wstąpił do nowicjatu u jezuitów, a następnie zafascynował się postacią św. Franciszka z Asyżu. Ze sprzedaży swych obrazów utrzymywał coraz liczniejsze grono ubogich, a jego pracownia zamieniła się w przytulisko dla bezdomnych. Objął zarząd tzw. ogrzewalni w Krakowie i zamieszkał tam wraz z bezdomnymi, w których twarzach dostrzegał oblicze Chrystusa. W sierpniu 1888 roku złożył śluby zakonne, przyjmując imię Albert i zapoczątkował działalność Zgromadzenia Braci III Zakonu św. Franciszka Posługujących Ubogim (albertynów). Brata Alberta cechowała miłość do ubogich i poświęcał swe życie pomocy dla nich. Zakładał przytuliska, domy dla sierot, starców i chorych. Za jego przyczyną powstało 21 takich placówek. Jego dewizą, którą przekazywał swym współbraciom były słowa, że trzeba być dobrym jak chleb. Zmarł w opinii świętości w założonym przez siebie przytułku. Miał wówczas 71 lat. Zafascynowany postacią brata Alberta był Karol Wojtyła. Późniejszy papież napisał osnutą na jego losach sztukę „Przyjaciel naszego Boga”. Brat Albert został beatyfikowany w Krakowie w 1983 roku przez Jana Pawła II. Ten sam papież kanonizował opiekuna ubogich w Rzymie, w roku 1989. Relikwie Brata Alberta trafiły do Świątyni Opatrzności Bożej podczas Święta Dziękczynienia 4 czerwca 2017 roku.
